کتاب پیشرفت در بیولوژی مولکولی و علوم کاربردی (سازگاری فعالیت ورزشی)

توضیحات

پیشرفت در بیولوژی مولکولی و علوم کاربردی

تنظیم سلولی و مولکولی سازگاری با فعالیت ورزشی

پیشرفت در بیولوژی مولکولی در فعالیت ورزشی مبحث تخصصی فیزیولوژی‌های ورزشی است. انتشارات مبانی (ناشر تخصصی کتب علوم ورزشی) کتاب «پیشرفت در بیولوژی مولکولی و علوم کاربردی: تنظیم سلولی و مولکولی سازگاری با فعالیت ورزشی» که از سوی انتشارات Academic Press منتشر شده بود آماده کرده است.

کتاب حاضر توسط کلود بوچارد نگارش شده است. پیشرفت در بیولوژی مولکولی و علوم کاربردی: تنظیم سلولی و مولکولی سازگاری با فعالیت ورزشی با ویراستاری علمی دکتر مهدی عباس‌زادگان که توسط دکتر مهدی عباس‌زادگان، دکتر مهشید مهذب، بهنام حیدری، دکتر میترا خادم‌الشریعه با دقت بالا ترجمه شده است.

در کنار کتاب حاضر می‌توان به کتاب دیگری مانند آشنایی با آزمون‌های ورزشی بالینی اشاره کرد.

پویا کتاب (اولین مرجع خارجی علوم ورزشی) منابع مختلف خارجی در حوزه بیولوژی مولکولی قابل تهیه منتشر کرده است که می‌توانید با مراجعه به وب سایت پویا کتاب آن‌ها را مشاهده کنید.

سازگاری به فعالیت ورزشی حاد و منظم: از روش‌های استقرایی تا بیولوژی هماهنگ کل بدن

سازگاری فعالیت ورزشی به ویژه به هنگام نیاز و حفظ انرژی بیشتر بر تمامی بافت‌ها و اندام‌های بدن انسان اثر می‌گذارد. ادبیات زیادی در مورد رخداد تغییرات متابولیکی و فیزیولوژیکی در پاسخ به فعالیت ورزشی استقامتی، با شدت بالا و مقاومتی حاد وجود دارد، اگرچه موضوعات بیشتری برای یادگیری همچنان باقی است.

بطور مشابه، مطالعات رو به رشدی با توجه به سازگاری بافت‌ها، اندام‌ها، و دستگاه‌ها به سازگاری فعالیت ورزشی و تمرین، بویژه با توجه به تمرین استقامتی و مقاومتی وجود دارد.

اگرچه پیشرفت‌های موثری در مورد موضوع عمومی سازگاری فعالیت ورزشی انجام شده است، ولی هنوز شکاف‌های بزرگی در دانش موجود وجود دارد که توجه ما را جلب می‌کند.

یک شکاف اساسی در پیکره بنیادی دانش بیولوژی سازگاری فعالیت ورزشی درک محدود از موضوع مبدل‌های ملکولی درگیر در تنظیم سازگاری به تمامی شکل‌های فعالیت حاد و مزمن و مسیرها و شبکه‌های ملکولی مرتبط با مزایای سلامتی فعال بودن می‌باشد. شکاف‌های زیاد دیگری در دانش وجود دارند و تعدادی از آن‌ها در اینجا بصورت برجسته و ویژه بحث شده‌اند.

یک ضعف آشکار این است که بیولوژی فعالیت ورزشی فقط کسری از حیطه بی‌تحرکی – فعالیت بدنی- فعالیت ورزشی- آمادگی جسمانی را مطالعه و تحت پوشش قرار می‌دهد.

زمان بی‌تحرکی، فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی

پروفسور جرمی موریس (مدیر رانندگان اتوبوس لندن) و راف پافنبارگر (مطالعات کارگران لنگرگاه سانفرانسیسکو و آموزشکده دانشگاه هاروارد) مشاهده کردند که سطح فعالیت بدنی در زمان کار شغلی یا در جریان اوقات فراغت بطور معکوسی با میزان مرگ و میر در ارتباط بود.

این مشاهدات در مطالعات بزرگی که روی بزرگسالان میان سال و افراد مسن تمرکز یافته بود چندین بار تکرار شده‌اند. مطالعات همه‌گیرشناسی بلند مدت بیشتر از 60 سال گذشته انجام یافته‌اند طوریکه میزان مرگ کمتر ناشی از سبک زندگی فعال برای مرگ همه علتی، قلبی عروقی و سرطان دیده شده است.

فعالیت ورزشی منظم شامل مزایایی سلامتی گسترده زیادی هست طوریکه فعالیت ورزشی منظم توسط برخی افراد معادل «داروی چندگانه» با اثرات تقویتی مطلوب روی تمامی اندام‌ها و دستگاه‌های بدن تعریف شده است.

از طرف دیگر، تعدادی از مطالعات گزارش شده در دهه آخر حقیقتی را آشکار ساخته است که رفتار بی‌تحرکی با میزان مرگ و میر نیز در ارتباط است، که این در اکثر افراد بی‌تحرک میزان بالایی از مرگ را نشان داده است.

اولین جامعه تحت مطالعه با تمرکز بر روی این سوال، مطالعه درازمدت مقدار-پاسخ شرکت کنندگان در تحقیق آمادگی جسمانی کانادا در سال 1981 بود، و آن ارتباط درجه بندی شده‌ای را بین مقدار زمان نشستن و مرگ و میر همه علتی و قلبی عروقی آشکار ساخت.

به هنگام مقایسه گروه‌ها با بالاترین و پایین‌ترین مقدار زمان نشستن روزانه، کاهش خطر مرگ مرتبط با زمان نشستن کمتر در حدود 15-20 درصد بود، که این اثر کاهش خطر بعد از تعدیل فعالیت بدنی اوقات فراغت و شاخص توده بدنی ادامه داشت. این مشاهده در مطالعات گروهی متوالی در کل دنیا نیز به اثبات رسیده است.

رفتار بی‌تحرکی و سطح فعالیت بدنی اثر قوی بر میزان مرگ و میر دارند و آمادگی قلبی تنفسی اثر بیشتری دارد. این اثر با گزارش‌های آزمایشگاه پروفسور استیون بلیر بر اساس مطالعه طولی مرکز آمریکایی که در سال 1980 شروع شد، بخوبی نشان داده شد.

یافته اصلی این مطالعات که توسط بلیر و همکاران منتشر یافت این بود که آمادگی قلبی تنفسی پایین، که با زمان روی آزمون نوارگردان تا واماندگی تخمین زده شد، با میزان مرگ بالاتر همه علتی، قلبی عروقی و سرطان در ارتباط بود و فهمیده شد که این ارتباط در افراد بزرگسال بیش وزن، دیابتی، پر فشار خون یا با افزایش کلسترول خون نیز وجود دارد.

بطور تعجب‌آوری، روند مشابه در بزرگسالان مسن‌تری نیز مشاهده شد که در آن اثر نیرومند کاهش خطر آمادگی قلبی تنفسی روی میزان مرگ و میر در میان مردان شرکت کننده در جنگ از سن 65-90 سالگی مشاهده شد.

بطور خلاصه، یک بررسی سطح بالا از این شواهد جمعی بطور خیلی قوی پیشنهاد می‌کند که آمادگی قلبی تنفسی پایین، سطح فعالیت بدنی پایین و افزایش رفتار بی‌تحرکی پیش‌بینی کننده‌های قوی مرگ و میر همه علتی، قلبی عروقی و شاید سرطان می‌باشند.

این مشاهدات معانی قابل توجهی برای فهرست تحقیقات روی سازوکارهای ملکولی فعالیت ورزشی دارند. اخیراً انرژی بیشتری برای کشف مسیرهای پیام سانی و تنظیم ملکولی بیان ژنی در بافت‌های مربوط (بویژه عضله اسکلتی) در پاسخ به قرار گیری حاد و مزمن در معرض فعالیت ورزشی، بویژه فعالیت هوازی و مقاومتی، اختصاص داده می‌شود.

در مقابل، به نیمرخ‌های ملکولی بافت و اندام از آمادگی جسمانی پایین در برابر متوسط و متوسط در برابر بالا با هدف کشف برخی سازوکارهای ملکولی در ارتباط بین آمادگی جسمانی، پیشگیری از بیماری و طول عمر توجه کمتری شده است.

اگرچه توجه اصلی با هدف آمادگی جسمانی قلبی تنفسی برای مطالعات ملکولی بطور سطحی ساده بنظر می‌رسد، در حقیقت بنا به دلایلی آن یک تعهد کاری پیچیده‌ای خواهد بود.

برای مثال، شناسایی بزرگسالان با سطوح آمادگی قلبی تنفسی مورد هدف در میان افراد گروه‌های تحقیقی درازمدت موجود نسبتاً آسان می‌باشد، ولی قابلیت دسترسی به بافت‌ها، بغیر از پوست، عضله، بافت چربی، خون، مدفوع و ادرار مشکلات عمده‌ای دارد.

یک کشف مولکولی جامع بطور ایده‌آل نه تنها باید شامل این بافت‌ها بلکه شامل قلب، ریه، کبد، پانکراس، کلیه، استخوان و مغز باشد. تنها روش معقول برای برتری بر این محدودیت اساسی اجرای مطالعات سلولی و مولکولی مشابه روی مدل‌های حیوانی می‌باشد.

با توجه به این موضوع، شواهد قوی وجود دارد که ارتباط بین آمادگی قلبی تنفسی و میزان مرگ و میر توصیف شده در انسان‌ها در جوندگان نیز مشاهده می‌شود. در یک مطالعه تازه، که رت‌ها در تمامی دوران زندگی‌شان بی‌تحرک ماندند، گزارش شد که رت‌های با آمادگی قلبی تنفسی ذاتی بالا، که با مسافت دویدن آن‌ها روی نوارگردان اندازه‌گیری شدند، نسبت به رت‌های با آمادگی قلبی تنفسی پایین 28-45 درصد بیشتر زندگی کردند.

یک موضوع مهم مورد تاکید حل مولفه ذاتی و اکتسابی فنوتیپ آمادگی قلبی تنفسی در سطح فردی خواهد بود. یک فرد بزرگسال دارای سطح ذاتی آمادگی قلبی تنفسی می‌باشد که می‌تواند به روش مستقیم با اندازه‌گیری حداکثر اکسیژن مصرفی تعدیل شده با وزن و ترکیب بدنی در افراد با زندگی بی‌تحرک مشاهده شود.

برای مثال، از میان 174 مرد بزرگسال جوان بی‌تحرک 17-35 ساله، که VO2max پایه در مطالعه خانواده موروثی دو بار (در روزهای متفاوت) اندازه‌گیری شد، میانگین مقدار VO2max 41 میلی‌لیتر اکسیژن/کیلوگرم/دقیقه با انحراف معیار 8 میلی لیتر بود.

توزیع مقادیر VO2max تقریباً بطور کامل نرمال بود، که بیان می‌کند حدوداً 7 درصد دارای VO2max 29 میلی لیتر یا کمتر (1.5 انحراف معیار پایین‌تر از میانگین) بود و درصد مشابهی سطح آمادگی قلبی تنفسی را حدوداً 53 میلی لیتر/کیلوگرم و بیشتر نشان داد، این مقدار میزان عدم تجانس شگفت‌انگیز با چنین ویژگی بیولوژیکی اساسی در میان افرادی می‌باشد که بی‌تحرکی بدون مقدار معنادار تمرین ورزشی در گذشته‌شان به اثبات رسیده است.

این اطلاعات بطور آشکار نشان می‌دهند که بخش اساسی از بزرگسالان بی‌تحرک وجود دارد که علیرغم عدم شرکت آن‌ها در هرگونه برنامه ورزشی VO2max نسبتاً بالایی را حفظ می‌کنند. در واقع، برخی از بزرگسالان جوان بی‌تحرک VO2max برابر با 55 میلی لیتر اکسیژن/ کیلوگرم/دقیقه و بیشتر را حفظ می‌کنند، این سطحی از آمادگی قلبی تنفسی است که حتی بسیاری از افراد ورزشی نمی‌توانند به آن دست یابند.

(برای مشاهده کتب بیشتر به بخش فروشگاه سایت مراجعه فرمایید)